|
Оценить:
|
Вартаўнік (Кольцы Одры)
2
І спрацавала — і яго сістэма кіравання, і нашы кольцы, і мой прыёмнік.
Праз гадзіну мы глядзелі чорна — белы фільм аб нас саміх, якія рыхтавалі да адпраўкі прыёмнік.
Потым Ілья сказаў, што мы едзем у Англію. Разам з нашымі кольцамі. І новым прыёмнікам, які я павінен зрабіць за тыдзень.
Я зрабіў.
…Мы спыніліся на беразе нейкі ракі — сюды Ілья цягнуў мяне з такой зацятасцю і такой упэўненасцю, быццам нарадзіўся тут і рос да паўналецця.
— Тут…
У гэтым месцы рака рабіла плаўны выгіб, дробячыся на водмелі на мільёны невялікіх бліскавак — хваль. Вербы ля берага крыху далей нізка апускалі свае галіны, здалёк яны здаваліся заслонай сцэны. Сама сцэна — гэта бераг, збягаючы да вады золатам пяску.
Тут быў спектакль, тут ішло дзіўнае дзейства! Ледзь калыхаліся пад ветрам галіны вербаў — вось, толькі што там, за імі, схавалася прыма. Варта толькі гучна і шчыра крыкнуць "Біс!" — яна выйдзе на паўторны паклон.
Мы замерлі, аглушаныя цішынёй і адчуваннем чарадзейства.
— Яна… была тут, — прахрыпеў Ілья, потым адкашляўся. — Одры Хэпбёрн была тут, на гэтым беразе. Вербы… тады былі іншыя вербы, гэта выраслі ўжо новыя. Гэтае месца ахоўваецца таемна… Тымі, хто любіць Одры.
3. Усмешка Одры
Увесь дзень пайшоў на падрыхтоўку і праверку, наладу, рэгуляванне. Да ночы мы ўсталявалі прыёмнік у цэнтр кольцаў. Ілья запусціў праграму запуску, і потым хвіліны дзве стаяў, тупа сузіраючы экран манітора.
— Не атрымліваецца? — гэтак жа тупа спытаў я.
— Баюся… — шэптам адказаў Ілья. — Я ведаю яе толькі па кінафільмах, па ролях. А тут… На гэтым беразе яна была адна. Яна была сама сабой. Яна пісала потым, што была шчаслівая тут. І пісала пра гэтыя вербы, іх галіны, што як заслона тэатральнай сцэны. Я баюся ўбачыць… Баюся ўбачыць зусім не тое, што чакаю.
— Ты марыш аб рамантычнай русалцы, а тут мы ўгледзім з табой якую-небудзь оргію з неграмі, так? Добра, я першы пагляджу, а потым табе пакажу, — гераічна прапанаваў я.
— Не, разам паглядзім, — асуджана адказаў Ілья і націснуў на “энтэр” ноўтбука.
Прыёмнік знік ва ўзніклым чорным тунелі. Ён з'явіцца тут праз восем гадзін — і павінен прынесці нам запіс таго, што было тут, на гэтым беразе, 247 гадоў назад.
Спалі мы не больш трох гадзін. Потым пілі каву, маўчалі.
Віднела.
Я вывернуў змесціва свайго заплечніка, стаў збіраць лазеры.
— Гэта навошта? — здзіўлена спытаў Ілья.
— А, глядзець, дык глядзець, — адмахнуўся я. — Кіно адразу глядзець будзем. Галаграфічнае. Чаго нам у манітор сляпіцца ўдвух.
Расставіў лазеры. Стала зусім светла.
Кольцы сталі, тунель знік. Прыёмнік быў халодны і вільготны навобмацак. Я падключыў яго да ноўтбука. Ілья ў гэты час безуважна глядзеў туды — на заслону вярбовых галінак.
Я падышоў да яго, сеў побач — мы зараз дзелім ўсё на дваіх (бо і прэмію Нобелеўскую Ілья чэсна падзяліў напалам).
Уключыліся лазеры. Жудасныя перашкоды — цёмная сцяна незразумела чаго. Потым сістэма наладзілася, і на месцы цяперашніх вербаў у паветры намаляваліся іншыя. Вымаляваўся іншы бераг, крышку — але іншы. Рака іншая.
І з ракі выходзіла жанчына. Одры Хэпбёрн.
Па яе вільготнай скуры, якая нагадвала паверхню няспелага персіка, абмінаючы акуратныя, ледзь апушчаныя ўніз жывыя грудзі, збягалі кропелькі вады. Мяккі круглявы жывот. Не сучасныя — недасканалыя па форме, але — дзівосныя сцёгны. Маленькія, амаль дзіцячыя ступні ног.
У мяне перахапіла дыханне. Ілья таксама не дыхаў.
А Одры ішла да нас — прама насустрач сонечным прамяням, што падалі на яе тонкіх ліній твар.
Яна ледзь прыжмурылася, гледзячы па-над намі і …усміхнулася.
Ком падступіў да горла. На мяне раптам абрынулася ўсё адразу: ахвярнасць матчынага кахання, безабароннасць аголенай жанчыны, жарсць закаханай жонкі.
Мне захацелася заплакаць. Малюнак стаў ледзь размазаным. Дзесьці ў падсвядомасці мільганула думка, што мне трэба працерці вочы.
Одры стаяла каля нас, і хоць скрозь яе прасвечваў бераг сапраўднай ракі, яна была жывой. Такой жывой, што нам стала сорамна — мы падглядалі за жанчынай, якая купаецца.
Одры усміхнулася яшчэ раз, мяккай, усё разумеючай і даруючай усмешкай, быццам нам усміхнулася, быццам магла ведаць яна аб нашай прысутнасці — і павольна стала адыходзіць пад вярбовую заслону. Яна ледзь калыхала сваімі невялікімі сцёгнамі, прайграючы, ох як прайграючы ў прыгажосці і грацыі нашым сённяшнім жанчынам — як прайграе жывая жанчына ідэальнай гумовай ляльцы на подыуме…
Калыхнуліся галінкі вярбы.
Одры знікла.
— Я прыйду за табой, — хрыпла пакляўся сам сабе Ілья.
І тады я спалохаўся.
4. Вяртанне Одры
Усмешка Одры праследавала мяне ўвесь месяц. За гэты час я насыціўся сапраўднай нянавісцю да нашых жанчын: не мог бачыць падцягнутую, гладкую, практычна штучную скуру твараў, аднолькава ідэальныя формы целаў. Але больш за ўсё мяне вар'явалі ўсмешкі, што ўсе як адна паказвалі абсалютна аднолькавыя, ідэальна белыя і ідэальна роўныя зубы…
Одры усміхалася мне праз радкі на маніторы, калі я разлічваў новыя ўзмацняльнікі для прыёмніка, яе стан ўзнікаў ў кароткім пыху дымлівай смугі пры паянні чарговай платы. І Одры сустракала мяне дома — цяпер і ў мяне быў яе галаграфічны малюнак. Калі яна выходзіць з вады. Мне была ўжо знаёмая кожная складачка на яе целе, я ведаў колькасць кропелек вады на яе грудзях, я палічыў, колькі валаскоў у яе веках. Я любіў замарудзіць моцна-моцна рух глаграмы, стаць блізка-блізка — і ўсмешка Одры, мяккая і далікатная — усмешка сапраўднай жанчыны — раскрывалася, квітнела цэлыя паўгадзіны прама ля маіх вачэй.
